Eğitim Koçluğu
“Koçluk, bir başkasının performansını, öğrenmesini ve gelişimini kolaylaştırma sanatıdır” (Downey, 2003). Koçluk, performansı arttırmak, sonuçlara ulaşmak ve kişisel etkinliği en uygun hale getirebilmek için güçlü bir araç olarak kabul edilir. Ayrıca eğitimsel ile psikolojik teoriler ve araştırmalarla desteklenir (Bachkirova ve ark., 2014). Başlangıçta koçluk, performans yönetimi alanında baskınlık kurmuştur (Grant ve ark., 2010). Bloom ve arkadaşları (2005) koçluğu “başka bir kişiye, hedefleri netleştirmesine ve/veya başarmasına yardımcı olmak için kasıtlı destek sağlama uygulaması” olarak tanımlamaktadır. Her biri protokollere, ilkelere ve ilgili eğitim ve çalışma uygulamalarına sahip birçok koçluk modeli mevcuttur. İş hayatında ortamlarda, bağlam ve koçluk arasındaki ilişkinin önemini tanımak için “bağlamsal koçluk” (Valentine, 2019) terimi tanıtılmıştır. Şimdi eğitim alanında (Allison ve Harbour, 2009) öğrenci performansını artırmanın bir yolu olarak, büyük ölçüde öğretmenlerinin koçluğu yoluyla uygulanmaktadır (Shidler, 2009). Eğitsel koçluk, özellikle skolastik (okul felsefesi) performansı iyileştirmeyi amaçlar (Green ve ark., 2007). Daha yakın zamanlarda, gelişmiş okul başarısı elde etmek amacıyla öğrenciler için doğrudan koçluk uygulaması da uluslararası düzeyde gerçekleşmektedir. Koçluk, uluslararası ortamlarda bir okul geliştirme hizmeti olarak popülerlik kazanmaktadır (Aguilar, 2020). Türkiye’de çoğunlukla üniversitelerin sürekli eğitim merkezlerinde olmak üzere öğrenci koçluğu, kariyer koçluğu, ebeveyn koçluğu, takım koçluğu gibi çeşitli eğitimler bulunmaktadır. Eğitim sistemleri ve eğitim ortamlarındaki insanların (müdürden öğrencilere kadar) akademik ve kişisel hedeflere ulaşmaya çalışan bireyler geliştirdiği teorik duruşa dayanır. Koçluk bu anlamda hedefe ulaşmaya yardımcı olmak için kullanılan süreçtir (Grant ve ark., 2010). Pratik düzeyde, koçluğun çalışma becerilerini geliştirerek ve kişisel olarak ilgili öğrenme hedefleri oluşturmada öğrencilere rehberlik ederek bireylere fayda sağlayabileceği önerilmektedir. Bilişsel düzeyde, iyilik hali, hedefe ulaşma, dayanıklılık ve geleceğe karşı umutta artışları kolaylaştırabilir (Green ve ark., 2007). Bunlar bir araya geldiğinde akademik performansın artmasıyla sonuçlanabilir (Passmore ve Brown, 2009).
Eğitimde koçluk, öğrenci sonuçlarını (Kraft ve Blazar, 2017), öğretmenin elde tutulmasını ve refahını (Hollweck, 2019) ve okullarda işbirlikçi kültürleri (Paterson ve Munro, 2019) iyileştiren oldukça etkili bir mesleki gelişim uygulamasıdır (Lofthouse, 2019). Okul iyileştirme araştırması, okul ve sistem performansını açıklamada bağlamın, okul topluluğunun katılımının ve değişen kültürün önemini vurgulamaktadır (Harris ve ark., 2015). Bu çalışmanın merkezinde öğretmenlerin profesyonel öğrenimi ve iş birliğine odaklanma vardır (Campbell, 2017). İşbirliğine dayalı profesyonellik, öğretmenlerin ve diğer eğitimcilerin, anlam, amaç ve başarı dolu yaşamlar geliştirmek için tüm öğrencilerle birlikte çalışmak için öğretme ve öğrenmeyi nasıl dönüştürdükleriyle ilgilidir. Kesin bir planlama, derin ve bazen talepkar diyalog, samimi ancak yapıcı geri bildirim ve sürekli iş birliğine dayalı sorgulama yoluyla kanıta dayalı, ancak veriye dayalı olmayan bir şekilde organize edilir. (Hargreaves ve O'Connor, 2018).
Daha önceleri eğitim koçluğu müdahaleleri üzerine yapılan araştırmalar, ağırlıklı olarak koçluğun öğretmen performansını geliştirme ve arttırma veya öğretmen ya da müdür yardımcısından müdürlüğe geçişi kolaylaştırma yeteneğini incelemiştir (Passmore ve Brown, 2009). Bununla birlikte, yeni bir araştırma dalgası, öğrencilerin kendilerine ve yetişkinlere doğrudan koçluk yoluyla, öğrenci topluluklarında gelişimsel öğrenme için bir araç olarak eğitim koçluğunun faydasını keşfetmeye başladığını göstermektedir. Son zamanlarda, eğitim koçluğu programlarının tasarımında gelişmeler olmuştur. Bu sayede dışarıdan ve öğretmen koçları yerine, öğrenciler birbirlerine koçluk yapmak üzere eğitilmektedir (Briggs ve van Nieuwerburgh, 2010). Ancak bu alanda yayınlanmış çok az araştırma vardır. Koçluk programını okul kültürüne daha iyi entegre ederken aynı anda tüm okulun katılımını en üst düzeye çıkarma fırsatı önemli bir etki olmasına rağmen, böyle bir gelişmenin altında yatan mantık neredeyse kesinlikle farklıdır. Mentorluk ve koçluk, akademik dünyada, özellikle yüksek öğretimde, ilgili ve rekabetçi olmak için gerekli becerileri edinmeleri için kişilere fayda sağlayan profesyonel ve kişisel bir ilişkinin gelişimini teşvik eder (Dean, 2009). Yükseköğretim kurumları, mesleki ve örgütsel gelişim için koçluğun önemini ve etkilerini giderek belirlemektedir (Hakro ve Mathew, 2020). Aktif dinlemenin yetenekleri üzerine yapılan araştırmalar, insanları kendi işlerinin sorumluluğunu almaya teşvik edebileceğini ve problem çözmede eleştirel düşünme yeteneklerinin gelişimini teşvik ettiğini tespit etmiştir. Akademik koçluk, akademik olarak risk altında olan üniversite öğrencileri için etkili bir şekilde kullanılabilir (Capstick ve ark., 2019). Mükemmellik için Akademik Koçluk programı aracılığıyla incelenmiştir ve sonuçlar, bu programların öğrencilerin akademik performansı ve kalıcılığı üzerinde önemli bir etkisi olabileceğini göstermektedir. Müdahale, genel akademik performansı iyileştirmede, öğrencileri derece tamamlamaya itmede ve akademik olarak risk altındaki öğrencileri okulda kalmaya teşvik etmede etkilidir. Ayrıca, çalışmalar öğrencilerin kalıcılığını artırmak ve akademik ve öğrenme performanslarını geliştirmelerine yardımcı olmak için bir ders verme, koçluk ve mentorluk sistemine sahip olmanın önemini göstermektedir. Bu çalışmalar, yüksek öğrenimdeki öğrencilerin daha yüksek öğrenme düzeylerine ulaşmalarına yardımcı olmak için koçluk, mentorluk ve özel ders veren bir sistemi uygulamaya koymanın önemini vurgulamaktadır (Eleyan ve Eleyan, 2011).
Koçluk okullarda ve sistemlerde büyümeye devam ederken, koçluk sürecini netleştirmek ve öğretme ve öğrenme üzerindeki etkisini belirlemek için koçluğu tanımlama girişimleri devam etmektedir (Lofthouse, 2019). Ancak, yetersiz tanımsal netlik (Hollweck, 2019) ve okullarda “koçluk” teriminin aşırı uygulanması (Bloom ve ark., 2005) sorunları halen devam etmektedir. Koçluk başarısı, net bir odaklanma, tanımlanmış roller, yapı ve yapıcı geri bildirimin nasıl alınacağının daha iyi anlaşılmasıyla artar (Hollweck, 2019). Yetenekli olmak için koçların desteğe, profesyonel öğrenme fırsatlarına ve deneyim kazanmak için zamana ihtiyaçları vardır (Lofthouse ve Rose, 2019). Koçun “olma biçimi” (Mezirow, 2009) de etkili koçluğun önemli bir unsurudur; “Koç ve koçluk yapılan kişi arasındaki ilişki, çaba, güven ve minimum baskı ortaklığına dayalı bir ilişki şeklinde olmalıdır” (Whitmore, 2010).
Koçluğun akademisyenler ve öğrenciler üzerindeki etkileri üzerine yapılan çalışmalarda olumlu sonuçlar bildirilmiştir. Akademisyenler, öğretmenleri ve müdürleri içeren (Harvey ve ark., 2017), etkili koçluk yaklaşımları tekniklerini ve bunların hem koçlar hem de koçluk yapılanlar üzerindeki etkilerini belirlemeye çalışmışlardır. Birçoğu, bilişsel koçluğun ilke ve tekniklerini uygulamanın hem koçlar hem de koçluk yapılanlar üzerinde faydalı etkileri olduğunu bulmuşlardır. Koçluğun öğrenci başarısı üzerindeki etkisi de rapor edilmiştir. Örneğin, Williams ve arkadaşları (2016), daha geleneksel araştırma-mentorluk yöntemine karşı koçluğun etkinliğini, özellikle de azınlık gruplarına mensup öğrenciler için faydalarını bildirmektedir. Passmore ve Brown (2009) tarafından yapılan çalışma, eğitim koçluğunun yetişkin olmayan öğrencilerin akademik başarıları üzerindeki etkisini sınav notlarıyla ölçülen şekilde açıkça değerlendirmek için 3 yıllık uzunlamasına araştırma tasarımı (2004/2005 Akademik Yılı, 2005/2006, 2006/2007) kullanan ilk çalışmadır. Sonuçlar, 5/A ila C sınıfı Ortaöğretim Genel Sertifikası elde eden koçluk öğrencilerinin yıllık büyüme eğilimini göstermiştir. Ulusal yıllık gelişmelerden bağımsız olarak, bu bulgular, koçluk alan yetişkin olmayan öğrencilerin sınav performansını artırmak için gelişimsel bir araç olarak eğitim ortamlarında koçluk potansiyeline açık bir destek olduğunu göstermektedir.
KAYNAKÇA
Aguilar, E. (2020). Conversations that change practice. Coaching for equity. John Wiley and Sons.
Allison, S. ve Harbour, M. (2009). The coaching toolkit: A practical guide for your school. Sage.
Bloom, G., Castagna, C., Moir, E. ve Warren, B. (Ed.). (2005). Blended coaching: Skills and strategies to support principal development. Corwin Press.
Briggs, M. ve Van Nieuwerburgh, C. (2010). The development of peer coaching skills in primary school children in years 5 and 6. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 9, 1415-1422. https://doi.org/10.1016/j.sbspro.2010.12.343
Brown, D., Reumann-Moore, R., Hugh, R., Christman, J. B. ve Riffer, M. (2009). Links to Learning and Sustainability. Research for Action.
Campbell, C. (2017). Developing teachers’ professional learning: Canadian evidence and experiences in a world of educational improvement. Canadian Journal of Education/Revue canadienne de l'éducation, 40(2), 1-33.
Capstick, M. K., Harrell-Williams, L. M., Cockrum, C. D. ve West, S. L. (2019). Exploring the effectiveness of academic coaching for academically at-risk college students. Innovative Higher Education, 44(3), 219-231. https://doi.org/10.1007/s10755-019-9459-1
Dean, D. J. (2009). Getting the most out of your mentoring relationships: a handbook for women in STEM. Springer Science & Business Media.
Downey, M. (2003). Effective coaching: Lessons from the Coach’s coach. Texer.
Eleyan, D. ve Eleyan, A. (2011). Coaching, Tutoring and Mentoring in the Higher Education as a solution to retain students in their major and help them achieve success. Proceedings of the International Arab Conference on Quality Assurance in Higher Education içinde. Zarqa University.
Grant, A. M., Green, L. S. ve Rynsaardt, J. (2010). Developmental coaching for high school teachers: Executive coaching goes to school. Consulting Psychology Journal: Practice and Research, 62(3), 151–168. https://doi.org/10.1037/a0019212
Green, S., Grant, A. M. ve Rynsaardt, J. (2020). Evidence‐based life coaching for senior high school students: Building hardiness and hope. Coaching Researched: A Coaching Psychology Reader, 257-268.
Hakro, A. N. ve Mathew, P. (2020). Coaching and mentoring in higher education institutions: a case study in Oman. International Journal of Mentoring and Coaching in Education. https://doi.org/10.1108/ijmc-052019-0060
Hargreaves, A. ve O'Connor, M. T. (2018). Collaborative professionalism: When teaching together means learning for all. Corwin Press.
Harris, A., Adams, D., Jones, M. S. ve Muniandy, V. (2015). System effectiveness and improvement: The importance of theory and context. School Effectiveness and School Improvement, 26(1), 1-3.https://doi.org/10.1080/09243453.2014.987980.
Harvey, M., Ambler, T. ve Cahir, J. (2017). Spectrum Approach to Mentoring: An evidence-based approach to mentoring for academics working in higher education. Teacher development, 21(1), 160-174.
Hollweck, T. (2019). “I love this stuff!”: a Canadian case study of mentor–coach well-being. International Journal of Mentoring and Coaching in Education. https://doi.org/10.1108/IJMCE-02-2019-0036
Kraft, M. A. ve Blazar, D. (2017). Individualized coaching to improve teacher practice across grades and subjects: New experimental evidence. Educational Policy, 31(7), 1033-1068. https://doi.org/10.1177/0895904816631099
Lofthouse, R. (2019). Coaching in education: A professional development process in formation. Professional development in education, 45(1), 33-45. https://doi.org/10.1080/19415257.2018.1529611
Lofthouse, R. M. ve Rose, A. (2019). Evaluation of the metacognition in service schools initative. An end of project report for the Swaledale Teaching Alliance.
Marsh, J. A., McCombs, J. S., Lockwood, J. R., Gershwin, D. ve Martorell, F. (2008). Supporting literacy across the sunshine state: A study of Florida middle school reading coaches, 762. Rand Corporation.
Mezirow, J. (2009). Contemporary theories of learning. Routledge
Passmore, J. ve Brown, A. (2009). Coaching non-adult students for enhanced examination performance: a longitudinal study. Coaching: An International Journal of Theory, Research and Practice, 2(1), 54-64. https://doi.org/10.1080/17521880902783124
Paterson, C. ve Munro, C. (2019). Coaching for a culture of thinking. Australian Educational Leader, 41(3), 47-49.
Shidler, L. (2009). The impact of time spent coaching for teacher efficacy on student achievement. Early Childhood Education Journal, 36(5), 453-460. https://doi.org/10.1007%2Fs10643-008-0298-4
Valentine, M. (2019). Contextual Coaching: Leveraging Context for Alignment in the System. Philosophy of Coaching: An International Journal, 4(1). https://doi.org/10.22316/poc/04. 1.07
Werner, L. S. ve Bull, B. S. (2003). The effect of three commercial coaching courses on Step One USMLE performance. Medical education, 37(6), 527-531. https://doi.org/10.1046/j.1365-2923.2003.01534.x.
Williams, S. N., Thakore, B. K. ve McGee, R. (2016). Coaching to augment mentoring to achieve faculty diversity: a randomized controlled trial. Academic medicine: journal of the Association of American Medical Colleges, 91(8), 1128. https://doi.org/10.1097/ACM.0000000000001026
Whitmore, J. (2010). Growing human potential and purpose: the principles and practice of coaching and leadership. Coaching for performance Hachette UK.